Yine bir boşluk buldum da girdim içine.Ders çalışırken buldum kendimi,sonra beklerken ve sevinirken,sevinmeye çalışırken.Insanın dualarının kabul olmasını görmesi,beklentilerinin çıkması,düşlerinin gerçek olması çok güzel.
Ama hiçbirini ben yapmamışım gibi,biz yapmamışız gibi tuhaf bir duygu.Doğduğumdan beri öyle diyilmiydi zaten.
Çok varlıklı bir ailede doğdum.Daha doğrusu ben doğduktan sonra valıklı oldu.Sonra başka şehre gittik.Ben daha nereye geldiğimi bilmeden……..
Evet,yalnız kaldım.Yalnız kalmayı direnmeyi öğrendim.Sanki öğrenmekçin yalnız kaldım.Hep savaşla geçti kargaşayla.Yeniyordum ama o gün biri dedi ki,sen burada kalmamalısın.Gideceğiz dedi ve götürdü beni,bir savaş daha kazandım.Sonra bu şehirden başka şehre gitmeyi düşündüm.Gitmek istedim ve gideceğim.Yani hayat ve savaş.............
Niye seçmek zorundayım ki?Niye savaş açıyorsunuz?Savaş niye vardır ki zaten?
Bildiyim tek şey bu:Bu kadar yol geldim neye varacağımı bilmeden ve yine gidiyorum neye varacağını bilmeden.
Ve savaş bittiyse hep aynı şey,boşluk.Sevinç,keder,sevgi,nefret,özlem yok gibi.
Hep yalnızlık var.Düşünce bile yok.Yok gibiyim.
Dünyada savaşdan başka hiçbirsey yok mudur?
Beni de alıştırdınız savaşmaya……………..
Evet gidecegim.Buralar beni tutamıyor.Bakı bana bende bulacağın hiçbirşey kalmadı diyor sanki.Ama bukadar zafer içinde önceden yenilmişim gibi geliyor niyese.Birşeylerim kayıp gibi geliyor.Ta baştan kaybetmişim ama neyi?
Anılarımı mı?Sizlerden birinimi?
Özlemlerim dinmiş….
Bu, hayat şartlarımın değişimine hazırlık mı?Bilmiyorum.
Bünyem,ruhum,bedenim herşeyi biliyor,programlanıyor sanki.
Çok ağır yükmüş bedenim ruhuma…Ve ben bilmiyorum,açıklayamıyorum bu yük nasıl taşınıyor,nereye taşınıyor.Mekanizmamı anlayamıyorum.Kendimi çözemiyorum.....
Hep siyah koridorda ışığa doğru gidiyorum ve bu sefer de o ışık Boğaza çıkıyor................
