İncimək...............

Səhər oyandım.Duş aldım.Yemək yedim.
Edəcəyim hecnə yoxiydi bugün.Fikirləşdim.....Fikirləşdim.....
Ruhiyyə kursdadı bugün.Turala zəngeliyirem götürmür.
Çox sıxıldım... Kitab oxumağı düşündüm ama evdə yox içərişəhərdə həmişə oturduğumuz parkda.Geyinib getdim.25 dəqiqəyə orda idim.
Icərişəhərə girəndə parkda həmişə oturduğumuz yerdə uşaqları gördüm.Axtarığım insanlar birlikdə.....
Ne olduğunu bilmirəm.........
Niyə çökdüyümü də bilmirəm.Incimişdim?
Olabiler incimiş kimi görünürdüm.Bebişimin didiyi kimi.
Ama nədən? Məni çağırmadıqları üçün incimək?Yox!Bu səbəb deyil.Bunu kimnənsə incimək üçün səbəb saya bilmərəm.Özüm özümnən incimək üçün səbəb sayabilərəm bəlkədə.
Ama olabilər nəysə başka 1 şey olub? Bəlkə Turalın telefonu evdə qalıb? Bunların olabiləcəyini bilirdim.Ama səbəbi soruşmadım.Niyə bilmirəm.Daha doğrusu bilmək istəmədim.
Bu nə diməkdi?Bu necə 1 hissdi? Mən inciyə bilmirəm!Indiyə qədər heçkimnən heçvaxt!
Bəs nə oldu.Bu dəfə incidim həqiqətən? Həm də səbəbim olmadan?Buna hüququm olmadan?Buqədər sevdiyim adamlardan?
Yəni mən normal olmağa başlamışam?Özüm də bilmədən normal düşünürəm? Bu ki olabilməz.Mən onlar kimi küsəbilmərəm.Inciyəbilmərəm bu qədər çox sevdiyim adamlardan.
Yox mən normal olabilmərəm. Olmayacam normal.Sevdiklərimnən küsməyəcəm.Onlardan heçbirşeyin izahını istəməyəcəm.Güvənəcəm.Sadəcə güvənəcəm...........
Həqiqətən çox qorxdum bugün küsməkdən və buna bənzər hisslərdən.....
Mən normal olmaq istəmirəm.....Sonsuzluğumu istiyirəm sadəcə....
Heç bir hissin olmadığı sonsuzluğumu sevgidən başka..........

Canlarımı çox istiyirəm:D.........